به گزارش فردای خبر به نقل از خبرگزاری صدا و سیما ، سیدرضا صالحی‌امیری به مناسبت روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی ، در یادداشتی نوشت: ۲۵ اردیبهشت، روز بزرگداشت زبان فارسی، صرفاً یادآور میراثی زبانی نیست؛ بلکه لحظه‌ای تاریخی برای بازخوانی یک پروژه تمدنی است که با نام سترگ فردوسی گره خورده است.

او نه تنها شاعری بلندآوازه، بلکه متفکری راهبردی بود که در لحظه‌ای حساس از تاریخ، زبان را به سنگرِ فرهنگ، هویت و بقا تبدیل کرد. فردوسی، نه در مقابله با دیگری، بلکه در پاسداشت خویشتن، حماسه زبان را رقم زد؛ بی‌آنکه به مرز‌های دشمنی با اقوام یا زبان‌های دیگر قدم گذارد.

فردوسی در زمانه‌ای قلم زد که ایران، زخم‌خورده از تلاطم‌های تاریخی و تهدید‌های فرهنگی بود. اما او با چشمی به گذشته و نگاهی به آینده، نه به اندوه، که به آگاهی و نه به انزوا، که به خلق عظمت پناه برد.

شاهنامه فردوسی بیش از آنکه روایت جنگ‌ها باشد، سندی فرهنگی برای صلحِ درون‌زا و احیای هویت زبانی و تاریخی ملتی است که هزار سال از دل تمدن برخاسته بود.

فردوسی، معمار زبانی شد که فراتر از مرز‌های جغرافیایی، در گستره‌ای از شبه‌قاره تا آسیای میانه، از قفقاز تا آناتولی و از خاورمیانه تا شمال آفریقا، پژواک اندیشه، ادب، عرفان و گفت‌و‌گو شد. زبان فارسی، در پرتو شاهنامه، نه تنها از خطر گم شدن در مهابت تاریخ رهید، بلکه به یکی از ریشه‌دارترین رسانه‌های فرهنگی ملت‌ها تبدیل شد. آنچه فردوسی خلق کرد، تنها یک اثر ادبی ،  بلکه «نظام معنایی» برای امتزاج حماسه، حکمت، اخلاق و هویت بود.

در دنیای امروز که زبان‌ها نه‌تنها ابزار ارتباط، بلکه سرمایه راهبردی فرهنگی و رکن دیپلماسی نرم هستند، زبان‌فارسی به پشتوانه میراث فردوسی، ظرفیت‌هایی یگانه برای حضور در صحنه تعاملات جهانی دارد. زبانی که حامل عدالت در سخن، صلح در اندیشه و زیبایی در بیان است، شایسته آن است که در گفتمان تمدنی جهانی، نقش‌آفرینی کند.

وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی، با اتکا به چنین ریشه‌های ژرفی، زبان فارسی را نه در قالب یک ابزار ملی، بلکه به‌مثابه سرمایه‌ای جهانی بازتعریف می‌کند؛ زبانی برای هم‌افزایی ملت‌ها، نه تقابل آنها؛ برای گفت‌و‌گو، نه جدال؛ برای هم‌زیستی، نه حصر در مرز‌های قومی.

اکنون، بیش از هر زمان، نیازمند بازشناسی فردوسی در قامت راهبردپرداز فرهنگی هستیم. چنان‌که حافظه تمدنی ما با او آغاز شد، آینده فرهنگی ما نیز به تداوم اندیشه او وابسته است. در جهانِ پرچالش امروز، که جنگ‌های هویتی در زیرپوست اختلافات زبانی و فرهنگی در جریان است، فردوسی ما را به فهم عمیق از خویشتن و احترام به دیگری فرا می‌خواند.

هیچ تمدنی با طرد دیگری بالنده نشده است. چنان‌که زبان فارسی در درازنای تاریخ، هم‌افزا با زبان‌های عربی، ترکی، اردو، پشتو و دیگر زبان‌های همسایه، تمدن‌سازی کرده است، امروز نیز زبان فارسی می‌تواند حلقه‌ای برای گفت‌و‌گو‌های تمدنی نوین باشد. این زبان، حافظ خاطره مشترک ملت‌هایی است که قرن‌ها با یکدیگر زیسته‌اند و اکنون می‌توانند آینده‌ای نو بیافرینند.

روز بزرگداشت زبان‌فارسی، لحظه‌ای برای ستایش فردوسی است و ستایش فردوسی، یعنی تأملی ژرف در قدرت زبان به‌مثابه رکن هویت، عنصر اقتدار نرم و افق دیپلماسی فرهنگی و ما، وارثان این میراث گرانسنگ، مسئولیم که آن را  نه فقط به عنوان یادگار گذشته، به‌مثابه افق آینده در جهان بازتعریف کنیم،.